ท่านพุทธทาส Buddhadasa

ทุกคน เกิดมา เป็นคน … ชั่วดีมีจน เป็นผล แห่งกรรม ทำเอง ถือธรรม เชื่อกรรม ยำเยง … บาปชั่วกลัวเกรง ทำแต่ กรรมดี ทวีพร ฯ...

คนชั่ว คอยแต่จะโฆษณาความชั่วของผู้อื่น เพราะเขา รู้จักแต่ความชั่วของผู้อื่น ไม่รู้จักความดีของใคร...

อันตรายที่สุด คือ การคาดหวัง พุทธทาสภิกขุ

ในโลกกลม ๆ ใบนี้ … ไม่มีคำว่า แน่นอน คนเราเมื่อตัวตาย … ก็ต้องลงดิน ท้อแท้ได้ … แต่อย่าท้อถอย อิจฉาได้ … แต่อย่าริษยา พักได้ … แต่อย่าหยุด...

จงอย่าใช้ปาก เป็นหอก ไปทิ่มแทงคนอื่น พุทธทาสภิกขุ

“คนฉลาด” ไม่ใช่แค่…ฉลาดพูดเท่านั้น ต้องรู้จัก “นิ่งอย่างมีสติ” ให้เป็นด้วย ต้องรู้ในสิ่งที่ไม่ควรพูด ให้มากยิ่งกว่าสิ่งที่ควรพูด...

จงดูให้ดีว่าเยาวชนของเรานี้กำลัง รู้ธรรมะอย่างวิชาความรู้ แต่ไม่มีธรรมะ เด็ก ๆ รุ่นหลังนี้จึงมีปัญหา ชนิดที่ไม่เคยมีมาแต่ก่อน...

“เด็ก ๆ นั่นแหละ คือผู้สร้างโลก ในอนาคตที่แท้จริง” พุทธทาสภิกขุ

ใครรัก ใครชัง ช่างเถิด ใครเชิด ใครชู ช่างเขา ใครเบื่อ ใครบ่น ทนเอา ใจเรา ร่มเย็น เป็นพอ...

พออะไรเกิดขึ้นก็ “อย่างนั้นเอง” ก็หมดกัน เลิกกัน ไม่ต้องรัก ไม่ต้องเกลียด ไม่ต้องโกรธ ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องเศร้า ไม่ต้องหลงไหล ลิงโลดอะไรเลย...

การอ้อนวอนสิ่งศักดิ์สิทธ์ การทำพิธีรีตองเพื่อจะกำจัดความทุกข์ หรือเพื่อจะให้หมดบาปหมดกรรม ให้หมดทุกข์นั้นน่ะ มันเป็นเรื่องของคนหลับที่ยังหลับอยู่ เพราะไม่รู้ตามที่เป็นจริงว่า ความทุกข์นั้นเกิดมาจากอะไร...

เหวี่ยงไปแรง…มันก็กลับมาแรง เป็นกฏแห่งกรรม ที่ต้องระวังสังวร พุทธทาสภิกขุ